Recent kreeg WZC De Vliedberg er een bewoonster bij. De dochter van deze bewoonster kroop in haar pen om het proces te beschrijven.
"De voorbije zomer was voor moeder en dochter een ware uitdaging. De emoties gierden door ons lichaam, maar het nuchtere verstand en de kracht van loslaten en iets nieuws omarmen kreeg de bovenhand. Mag ik jullie even meenemen op ons parcours van kiezen voor een woonzorgcentrum en de eerste belevingen.
Gebukt gaan onder de druk dat zelfstandig wonen veel te zwaar wordt.
Geconfronteerd worden met ouderdomskwalen en tegen de muur van beperkt zijn in doen en laten, aanbotsen. Het lichaam dat aangeeft dat menselijke krachten eindig zijn.
Zelfbewust, moedig en weloverwogen neem je een beslissing.
In alle stilte aanvaarden, afscheid nemen en loslaten van een warm nest, een huis, maar vooral een thuis. Afwachten en uitkijken naar de dag van opname in het woonzorgcentrum.
We werden om 10 uur verwacht op “de maandagmorgen”. Een warm, openhartig, eerlijk onthaal. Bij afronding van dit moment ging het richting kamer, onder de begeleiding van de teamcoach.
Een zorgmedewerker kwam aan de deur kloppen met mijn vader, die hier al vijf jaar woont. Dit ogenblik was de ultieme bevestiging, dat mama de juiste keuze had gemaakt. De warme glimlach op hun beide gezichten was hartverwarmend. Een echtpaar, weer samen, weer in elkaars nabijheid. Mijn moeder sprak er nog een hele week over, over hún moment.
Het was al vlug middag en tijd voor het eerste middagmaal. De eerste maal niet zelf de boodschappen doen, niet zelf koken. Gewoon de voetjes onder tafel schuiven. Mama benoemde het als comfortabel, als vrouw, als huismoeder, ervaarde ze dit als op hotel zijn. “Ik ga dat hier gewoon worden”.
Na het spreekwoordelijke middagdutje kwam ik terug om haar kamer in te richten. Een gezellig stekje met haar spullen, geheel naar haar goesting.
We zijn nu drie weken verder en ik hoor, zie, voel dat mijn moeder het naar haar zin heeft.
Weet je, zegt ze me: “Ik heb hier tijd tekort”.
Genieten van mijn ontbijt in de leefruimte, mijn wandeling in de tuin, de zon op mijn snoet, naar de kapper, mijn puzzelboekje, een activiteit meepikken, samen met mijn man koffie drinken, gewoon even samen zitten met papa, gewoon genieten van de rust, …
Ik hoor soms leuke anekdotes van het dagelijkse reilen en zeilen. Laatst vertelde mama me dat een zorgmedewerker alle overredingskracht in de strijd moest gooien en met engelengeduld een bewoner overtuigde om de comfort pantoffels aan te doen.
Ik zou ze ook niet aandoen, was het slot van de anekdote. Grappig, toch!
Dus, beste zorgmedewerkers je bent gewaarschuwd.
Vooral de last die van mijn schouders is gevallen, geen huishoudelijke klussen meer, het niet meer dagelijks met die bus over en weer komen, zelf niet meer moeten zorgen voor, … maar zorg krijgen. Het niet meer alleen zijn in mijn huis, in de nabijheid van mijn man zijn. Dat alles biedt me rust.
Haar guitige blik, haar vrolijke zelve, haar terug zien stralen en opfleuren is het mooiste wat een dochter zich kan wensen.
Een laatste veilige thuishaven."